esperanta serio #324 - por la subrigardantuloj

 

324

por la subrigardantuloj

 

parolu al oblonga skatolo

ekvilibra kelkfoje

 

inter orelo kaj lango

malgaja ĉeesto do, de okulo ekstere

 

plejparte tamen, vidu en

al aliaj mondoj

 

ĵetis malsupren

en la man-porteblan helo

 

ĉiu kolo kvazaŭ kun pezo trenante malsupren

malalta grumblado

 

ili foje povas elsendi

vi eble estos ie ajn

 

ili apenaŭ klinas por tuŝi

tamen ĉe ekstremo

 

faligas larmon

brilas kiel ĉielarka diamanto

 

sur tiu ĉi ĉieleto

tiam do fotilo

 

kaj renversi, ili riparas siajn harojn

tiel plu, ĝis infinito

 

bonvolu, nur momentan atenton

mi devas demandi

 

ĉu ni ĉiuj eniru en tiun oblongan skatolon?

ĉu ni povas diri, ke ni loĝas tie

 

kun la urbo, kun ĉiuj ĉi voĉoj

la bildoj de ĉie?

 

konsideru ĉi tion kiel lasta peto -

kiam venos la tempo

 

se ne estas tro da ĝeno

bonvolu certigi, ke mi estas tero aŭ cindro

 

mi ne volas oblongan skatolon

 

 

 

the downlookers

speak to an oblong box

balanced at times

 

between ear and tongue

sad presence then, of eye out

 

mostly though, see in

to other worlds

cast down

into the handheld bright

 

each neck as if a weight depended

low growl

 

they sometimes may emit

you might be anywhere

 

they barely lean to touch

at tether’s end though

 

drop a tear

shines like rainbow diamond

 

on this little sky

so camera

 

flip, they fix their hair

so on, ad infinitum

 

please, just a moment’s attention

I feel I have to ask

 

must we all go into that oblong box?

can we say we live there

 

with the city, with all these voices

the images of everywhere?

 

consider this a last request –

when the time comes

if it's not too much trouble
please see that I am earth or ash

I don't want an oblong box