#878 - and here we are at the end of the day

 

31.v.22

878 

3.151

and here we are at the end of the day

fragments assembled from thin air 

like stones stood grazing till the dim

how do we haunt?

no one hears our

shouting into the void 

you wouldn’t recognize the place

so many places

won’t see themselves as such

laconic, let’s say taciturn

so many conversations people don’t want to have

it’s hard to get words out of the man 

one is lost for them, you could say 

the river might have had ten names

another if you blink 

the more of a voice you have 

the less you have to care who listens

everything has a voice 

are you with me here?

fades

doesn’t matter what you say 

how many laws you proclaim

no one ever owned a word

or could ever keep one 

they stand like stones in a circle

bound off unbidden

one lends the naked ear

words are like 

neither cat nor dog 

can’t keep a good one down

but wombat, burrow under 

like wallaby, off with the fences

like a bird before you name it 

well away with the song  

let us not speak

lest error

lest we possessed

here at the end of the day 

esperanta serio #303

ĉio estas libera

neniu posedas la tagon

kvankam iuj gajnas, iuj perdas

neniu posedas vorton

kvankam ni trapasas ilin

survoje al la pasinteco

tien ĉiuj iras

everything is free

no one owns the day 

though some win, some lose 

no one owns a word 

though we pass through them 

on our way to the past 

that's where everyone goes

esperanta serio #303 - barilo ĉirkaŭ la korto

 

barilo ĉirkaŭ la korto

ni ĉiam kutimis ridi ĉe tiuj lokoj

kiuj renomis sin

volatilaj ĉi tiuj eksterlandanoj,

neniam povas decidi

Istanbulo ne Konstantinopolo

Leningrado, Mjanmao, Mumbajo

sed

tiam denove, la Hawkesbury ESTAS la Nepean

kaj vi demandas vin

kial estas Sydney Sydney?

Wellington Wellington?

ĉu estas bone daŭrigi tian aferon?

vi ne devas malkonstrui statuon

por rerakonti la historion

mi volas diri por rakonti ĝin ĝuste

kvankam estas statuoj kiuj devus esti malkonstruitaj

(la tirano, la sklavisto, la buĉisto)

sed ĉu ne estas pli bone rondigi ilin ie

lasu homojn decidi por si mem

rivero ne bezonas ĉi tiujn aferojn

nek la maro

la skribita vorto restas iom da tempo

sed ankaŭ ĝi subiĝas

hodiaŭ ni bruligas la dinosaŭrojn kaj ilian ĝangalon

mi ne pensas, ke ni povas remeti ilin

vi povas troi la recikladon

imagu la mapon sen flagoj, nomoj, limoj

 

freŝa farbo por palimpsesto

ĉiam respondante la vokon

a fence around the yard

we always used to laugh at those places 

which renamed themselves

volatile these foreigners, 

can never make up their minds 

Istanbul not Constantinople

Leningrad, Myanmar, Mumbai 

but

then again, the Hawkesbury IS the Nepean

and you ask yourself

why is Sydney Sydney?

Wellington Wellington? 

is it good to keep up this kind of thing?

you don't have to tear down a statue 

in order to re-tell the story

I mean to get it right 

though there are statues that ought to be torn down 

(the tyrant, the slaver, the butcher)

but isn't it better to round them up somewhere 

let people decide for themselves

a river doesn't need these things 

nor does the sea

the written word remains for a while 

but it too goes under

today we are burning the dinosaurs and their jungle 

I don't think we can put them back 

you can overdo the recycling 

imagine the map without flags, names, borders

 

fresh coat of paint for a palimpsest

always answering the call 

#877 - lifting the lid (ekphrastic)

 

30.v.22

877 

3.150

lifting the lid 

ekphrastic for R.D. McCormick’s 1895 ‘A Tasty Dish’ 

in the Hinton Collection at NERAM

supercilious 

who sees past the samovar?

faux ancestors, ancestresses

the mantlepiece figure very civil war 

everything here is civil 

leadlit armorial 

shows some blows brought us 

shone leather on the leopard skin 

over the china rug 

she does demeure – tea rise, pour 

is that tiara in her hair 

or some lost laurel?

a rosy light 

the world’s woes in print

are more than the man

like the map of empire’s burden

here casually cast

there is nothing on their plates 

you see the steam 

butler considers leftovers for later

now he is lifting the lid

this picture can be hung on their wall 

happily ever after 

#876 - the windmills

29.v.22

876 

3.149

the windmills 

excuse me, while I kiss the sky 

                     – Hendrix

in lovely afternoon light 

winter coming on 

it is beautiful to see the solution  

with what grace of nature turned 

by gravel track 

hill high  

tank, silo, boulder lit 

all the broad valley 

golden patching of these slopes

and here’s the future now 

a gathering – these friends 

see old lines of transmission under 

held up by forest once 

beautiful to see these

flowers they are

and turn 

see the sun and the shadows they cast

a west of cloud and cobalt

your demons will say ‘satanic mills’

but they are just chimneys 

they are just smoke

we’re kicking the habit 

worth it but hard  

winter coming on 

in lovely afternoon light 

how gently they turn the day

 

esperanta serio #302 - senrjo

 

302

senrjo 

vintre, en posttagmeza lumo 

la ventomueloj

kiel milde ili turnas la tagon

senryu

winter, an afternoon light

the windmills 

how gently they turn the day 

 

#875 - a curse we can't translate

 

28.v.22

875 

3.148

a curse we can’t translate

ekphrastic for Phillips Fox’s 1895 ‘The Desert Market’ 

in the Hinton Collection at NERAM

how here? 

and who can see?

hill high walled 

place is a fortress

spies first 

now oils

who do we see?

how will they feel 

to be in the picture?

the faceless, disembodied

blur tribes daubed 

town of turban white and veils  

each a tent

a hopeless little desert wisp 

chaos of olive green to centre 

someone has come by camel 

from crescent till full till crescent again 

their wares mere shapes 

barely that 

a wonder they’ve survived 

arabesque of sky – rare jewel 

if only one could tug this down 

what cruel despot watches? 

such an empire is all edge 

things you’d never guess

keep saying the war is over

but here we are agains

see from portal dark 

scene framed in a fading gilt

esperanta serio #301 - demonoj de analogio

 

 

301

demonoj de analogio

 

la poemo kreskas

el fendeto en sento

kie ia devaga sporo

de intuicio starigis

 

do inter ni

ĉi tiu drivo en signifo

flanke de kio estis

signifis antaŭe

 

iuj tagoj pensas floron

svingu la flugilojn

aliajn, kiujn vi konas

ĝi estos elherbata

 

beleco povas esti terura

ĉu ĝi eĉ estos permesita

konsisti en vortoj?

tiam kiel alie povas esti?

 

la poemo demetas sian pantalonon

ŝpinas reton de stelo

ĉu ne volvaĵo kaj kruco?

vi simple ne komprenas ĝin, ĉu?

 

kreskas sur la osto

diras veron malplej atendite

ĉiufoje malsama

la buŝoj de aferoj faras ĉi tion

 

ne estas linioj inter

sed skribo estas substanco

tie estas gvidado

de aliaj vivoj kaj mondoj tie

 

oni daŭre vokas

ĉu ĝi venos?

neniu kuraĝas skribi

poemon pri ĝi

 

sed nur ĉi foje

oni eble ŝatus trejni ĝin

super latisaĵo

supren muron

premu la sopiran ĉielon

 

multaj uloj deziras rikolton

oni diras, ke la poemo finiĝis

estas ĝuste kiel ĝi devis esti

mi vidas John Barleycorn

 

faskitaj kaj tranĉitaj

malsupren por la grafo

ni trinku!

suno blankigas, pluvo putras

 

sed la poemo kreskas simple

el fendeto en sento

kie ia devaga intuicio

metas la vagan sporon

 

 

 

demons of analogy

 

the poem grows

from a crevice in feeling

where some stray spore

of hunch set down

 

so between us

this drift in meaning

aside of what was

meant before

 

some days think flower

wind up the wings

others you know

it will be weeded out

 

beauty can be terrible

will it even be allowed

to consist in words?

then how else can it be?

 

the poem takes down its pants

spins web of star

is it not whorl and cross?

you just don't get it, do you?

 

grows on the bone 

tells truth least expected

a different one each time

the mouths of things make this

 

there are no lines between

but script is substance

there's leading

other lives and worlds there

 

one keeps calling

will it come?

no one dares write

a poem about it

 

but just this oncein a while

one might like

to train it over a trellis

up a wall, push at the yearning sky 

 

many wish for a harvest

they say the poem finished

is exactly how it had to be

I see John Barleycorn

 

bundled and cut

down for the count

let's drink!

sun bleaches, rain rots

 

but the poem grows simply

from a crevice in feeling

where some hunch

set the stray spore down