esperanta serio #20 - Romo

20

Romo

 

mi ŝatas la sanktulojn

ĉie sidas ĉe neverŝajnaj altaĵoj -

alportita de agloj, per ajna malebla rimedo

 

kiel infanoj, al kiuj timo estas nekonata

kiun nur amo povas savi

ili estas malhaveblaj - jen la tuta kialo

estas pli ol unu naskita ĉiutage

 

dum iliaj festenoj, kvankam ebriaj pro amo

ili estas ĵaluzaj - kuŝas en brilanta lumego

(ĉiu gloro brilis ĉirkaŭe)

 

Kristnasko venas post ili

ili estas sufiĉe ŝparemaj

la okuloj de Dio kvankam Li bezonas neniujn

mi plej ŝatas ilian devon ami min

donas pikigadeto laŭ spino

varma malklara sento

 

ĉe la fino de ĉiuj aĝoj ili moviĝas de la kadro

almozpeti nur cigaredon - tiel humilaj ili estas

ili havis la tutan eternecon preta salti

sed sciu, ke tio estus nepardonebla plezuro

 

same kiel la malriĉuloj scias ne forpeli la jarcentojn

por kapti spiron de bona aero

 

Rome

 

I like the saints

everywhere perched at unlikely heights –

brought by eagles, by any impossible means

 

like children, to whom fear is unknown

whom only love can save

they are expendable – that’s the whole point

there’s more than one born every day

 

on their feasts, though drunk on affection

they’re jealous – recumbent in light

 

and Christmas comes after them

they’re frugal enough

God’s eyes though He needs none

I like most of all their duty to love me

a tingle down spine

 

at the end of all ages they shift from the frame

to bot just a smoke – that’s how humble they are

they’ve had all eternity ready to jump

but know this would be unforgiveable pleasure

 

just as the poor know not to cast off the centuries

to catch a breath of good air