165
ni, markita de tempo
la sulko
kaj ni mem la plugilo
la rusto
la lito preta
la malnova domo nova por mi
ĉiu nokto kiel sonĝis
mi konas mian vojon
kaj venu forgesante
larmoj de tranĉita ŝtono
enfaldita en silenton
arboj marmoro
teksto intajla
branĉoj pendis per simboloj
signoj
la lando estas unu en la aliaj okuloj
en vizaĝo kie linioj estas perditaj
we, marked by time
the furrow
and ourselves the
plough
the rust
the bed turned down
the new old house
each night as
dreamt
I know my way
and come forgetting
tears of cut stone
tucks into silence
trees marble
text intaglio
branches hung up
with symbols
signs
the land is each in
other’s eyes
in a face where
lines are lost
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.