236
Epikuro konsideras la pendumita de Villon
fratinoj, fratoj post ni
viaj okuloj malvarmegas
estas nenio pli de ni por
vidi
estas neniu, nenio por
pardoni
ĉi tiuj manekenoj pendis
tie ĉi
ĉu ne estas 'ni'
kion ajn ili ŝajnas
sed aŭskultu nun
por ĉi tiu lasta spiro
testamento
por la nenaskita
kiel por tiuj
tamen vivanta
morto estis nenio
esperu ŝercon
sed ni vivis
ni brilis
kiaj plezuroj estis
brilo de okulo
tio estis la lasta el ni
kaj for
se nur suno kaj pluvo
restarigas
ili tro mokas pri nenio
ni sentas nenion
ni, kiuj estis
antaŭ vi
sciis tempon
kiel vi devas nun
ni sentis ĝin kuri
tra niaj vejnoj
nun ĉifone
osto kaj karno
la vivanta timo
nek vi estos
kion ni nun ŝajnas
ĉi tiuj vortoj ĉi tie
ĉi tiu voĉo en via orelo
ili estas vortruzo
kio estas dirita poste
devas plej gravas
fratinoj, fratoj post ni
ĵetis okulojn preter
estas nenio pli de ni por
vidi
estas nenio por pardoni
nenio por la vivantoj
sed nur vivi
Epicurus considers Villon's
Hanged
sisters, brothers after us
your eyes cast cold
there's nothing more of us
to see
there's no one, nothing to
forgive
these mannequins hung here
aren't 'we'
whatever they may seem
but listen now
for this last breath
a testament
for the unborn
as for those
yet living
death was nothing
hope a joke
but we lived
we shone
what pleasures were
glint of eye
last of us gone
if only sun and rain restore
they too mock at nothing
we don't feel a thing
we who were
before you
knew time
as you must now
we felt it run
through our veins
now a tatter
bone and flesh
the living fear
neither will you be
what we now seem
these words here
this voice in your ear
they are a trick of words
what's said next
must most matter
sisters, brothers after us
cast eyes past
there's nothing more of us
to see
there's nothing to forgive
nothing
for the living
but
just to live
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.