157
ĉielo plena de ĝi
longa tempo komencante
frapetas iom blinde super tegmentoj
ĝis ili puriĝos
ĝi aŭdas sin
pentras la teron
elĉerpas inkon
brilas min unufoje denove
ĵus por sorto
.
inter ĝi
mi flaras la formikojn laboras
sentas ilian mallumon en la tago
folio kaj pinto kaj amasiĝa lumo
verda abelujo de hejmo trempita ankoraŭ
gajigas la ranojn
ĝis la suno, pri kiu oni preĝis
frapetas mian ŝultron -
la argumento gvidanta
al la minimumo ĝi flutetas
bona falo – voĉo perdiĝanta
kiel piedoj de ratoj super tio, kio devis min subteni
batas pluvo, koro perdiĝinta
kaj la ĉashundoj en mia brusto
havas nenien por sekvi
sky full of it
long time
beginning
taps a way
blind over roofs
till they
come clean
it hears
itself
paints the
land
runs ink
out of meaning
shines me
once
for luck
again
.
between it
I smell the
ants working
sense their
dark to the day
leaf and
tip and horded light
green hive
of a home soaked still
cheers the
frogs
till the
prayed for sun
taps on my
shoulder –
the
argument leading
to the
least it trickles
good fall –
voice losing its way
like rats’
feet over what was to sustain me
rain beats,
lost heart
and the
hounds in my chest
have
nowhere to follow
No comments:
Post a Comment
Note: only a member of this blog may post a comment.